Πρόπτωση Ορθού

Τι είναι η πρόπτωση ορθού;

Η πρόπτωση ορθού είναι μια κατάσταση κατά την οποία το ορθό (το τελευταίο τμήμα του παχέος εντέρου πριν τον πρωκτό) χάνει τους συνήθεις συνδέσμους του μέσα στο σώμα, επιτρέποντάς του να προπίπτει έξω από τον πρωκτό, γυρίζοντας το “μέσα προς τα έξω”. Αν και αυτό μπορεί να είναι δυσάρεστο, σπάνια οδηγεί σε επείγον ιατρικό πρόβλημα. Ωστόσο, μπορεί να είναι αρκετά ενοχλητικό και συχνά έχει σημαντικό αρνητικό αντίκτυπο στην ποιότητα ζωής των ασθενών.

Συνολικά, η πρόπτωση του ορθού επηρεάζει σχετικά λίγους ασθενείς (2,5 περιπτώσεις / 100.000 άτομα). Αυτή η πάθηση επηρεάζει κυρίως τους ενήλικες και οι γυναίκες άνω των 50 ετών είναι έξι φορές πιο πιθανό από τους άνδρες να εμφανίσουν πρόπτωση ορθού. Οι περισσότερες γυναίκες με πρόπτωση είναι συνήθως 60 ετών, ενώ οι λίγοι άνδρες που αναπτύσσουν πρόπτωση είναι πολύ νεότεροι, με μέσο όρο ηλικίας 40 ετών ή λιγότερο. Σε αυτούς τους νεότερους ασθενείς, υπάρχει υψηλότερο ποσοστό αυτισμού, αναπτυξιακή καθυστέρηση και ψυχιατρικά προβλήματα που απαιτούν πολλαπλή φαρμακευτική αγωγή.

Παρόλο που δεν απαιτείται πάντοτε, η οριστική θεραπεία της πρόπτωσης ορθού απαιτεί χειρουργική επέμβαση.

Παράγοντες Κινδύνου

Ενώ αρκετοί παράγοντες φαίνεται να σχετίζονται με την εμφάνιση πρόπτωσης ορθού, δεν υπάρχει σαφής “αιτία” εμφάνισης της πάθησης. Η χρόνια δυσκοιλιότητα (μη τακτικές κενώσεις ή εργώδης προσπάθεια κένωσης) υπάρχει στο 30-67% των ασθενών, ενώ επιπλέον 15% εμφανίζουν διάρροιες. Υπάρχει η υπόθεση ότι η εμφάνιση της πρόπτωσης ορθού είναι συνέπεια πολλαπλών κολπικών τοκετών. Ωστόσο, μέχρι 35% των ασθενών με πρόπτωση είναι άτοκες.

Εμφάνιση

Η πρόπτωση του ορθού τείνει να παρουσιάζεται σταδιακά. Αρχικά, η πρόπτωση εμφανίζεται με την κένωση και στη συνέχεια το ορθό ανατάσσεται στην κανονική του θέση. Οι ασθενείς μπορεί αργότερα να περιγράψουν μια μάζα ή “κάτι που πέφτει έξω” που ίσως χρειαστεί να «σπρώξουν πίσω» μετά από κένωση. Μέχρι να αναταχθεί το ορθό, οι ασθενείς μπορεί να αισθάνονται ότι “κάθονται πάνω σε μια μπάλα”. Η πρόπτωση του ορθού μπορεί να συγχέεται με τη σημαντική αιμορροϊδοπάθεια και μπορεί ακόμη και να αποτελεί διαγνωστικό πρόβλημα για ιατρούς που δεν αντιμετωπίζουν συχνά ασθενείς με την πάθηση.

Μόλις η πρόπτωση γίνει εμφανής, η ακράτεια κοπράνων (ανικανότητα ελέγχου αερίων, υγρής ή στερεής κένωσης) εμφανίζεται σε 50-75% των περιπτώσεων και πιθανόν οφείλεται σε διάφορους παράγοντες. Ο πρωκτικός σφιγκτήρας είναι μια δομή που αποτελείται από πολλούς μύες που επιτρέπουν σε κάποιον να ελέγχει και να κατακρατά το περιεχόμενο του εντέρου όταν έχει την επιθυμία κένωσης. Όταν το ορθό προπίπτει, έχει περάσει μέσα από ​​τον πρωκτικό σφιγκτήρα και αυτό επιτρέπει στα κόπρανα και τη βλέννα να εξέλθουν ανεξέλεγκτα. Βλάβη πυελικών νεύρων (αιδοιϊκό νεύρο) έχει βρεθεί σε πολλούς ασθενείς με πρόπτωση. Το αιδοιϊκό νεύρο συμβάλλει στον έλεγχο του πρωκτικού σφιγκτήρα και οι βλάβες μπορεί να προκληθούν από άμεσο τραύμα (τραυματισμός κατά τον τοκετό), χρόνιες ασθένειες όπως διαβήτης και από τραυματισμό ή χειρουργική επέμβαση στην οσφύ. Ο πρωκτικός σφιγκτήρας συνεχώς διατείνεται από την ίδια την πρόπτωση, προσθέτοντας έναν επιπλέον παράγοντα κινδύνου για την ακράτεια.

Περισσότερο από 25% έως 50% των ασθενών θα αναφέρουν δυσκοιλιότητα. Η δυσκοιλιότητα που σχετίζεται με την πρόπτωση μπορεί να προκύψει από τη συσσώρευση περιεχομένου στο ορθό, δημιουργώντας μια απόφραξη που επιδεινώνεται με την αύξηση τάσης, γενικευμένα προβλήματα συντονισμού με το πυελικό έδαφος και προβλήματα με την ικανότητα του παχέος εντέρου να προωθεί το περιεχόμενο με κανονικό ρυθμό. Δεν είναι ασυνήθιστο για ορισμένους ασθενείς να παρουσιάζουν περιόδους δυσκοιλιότητας και περιόδους ακράτειας.

Με την πάροδο του χρόνου, ο προπίπτων βλεννογόνος του ορθού μπορεί να εμφανίσει πάχυνση και εξελκώσεις με σημαντική αιμορραγία. Σπάνια, η πρόπτωση μπορεί να «περισφιχθεί» έξω από τον πρωκτό – μια κατάσταση που θα μπορούσε να απαιτήσει επείγουσα χειρουργική επέμβαση.

Διερεύνηση Των Ασθενών Με Πρόπτωση

Πριν από την ενδεχόμενη χειρουργική επέμβαση, πρέπει να ληφθεί ιστορικό και να γίνει προσεκτική φυσική εξέταση του ασθενούς. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η προσοχή θα πρέπει να επικεντρωθεί στην παρουσία δυσκοιλιότητας, ακράτειας κοπράνων και πιθανή παρουσία ακράτειας ούρων (ανικανότητα ελέγχου των ούρων) ή εξογκώματος στον κόλπο.

Η άμεση εξέταση της περιοχής του πρωκτού είναι σημαντική και συχνά αποκαλύπτει τον χαμηλό τόνο του πρωκτικού σφιγκτήρα (ο σφιγκτήρας φαίνεται “χαλαρός”). Μπορεί να ζητηθεί από τον ασθενή να σφίξει και να χαλαρώσει τον πρωκτικό σφιγκτήρα ενώ ο γιατρός έχει το δάχτυλό του στο ορθό του ασθενούς. Αυτό βοηθά τον γιατρό να έχει μια αίσθηση του πόσο καλά λειτουργεί ο πρωκτικός σφιγκτήρας. Θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί τυπική μανομετρία πρωκτού (μια δοκιμασία που μετρά άμεσα τις πιέσεις του πρωκτικού σφιγκτήρα), καθώς οι χαμηλές πιέσεις σφιγκτήρα μπορεί να επηρεάσουν την επιλογή της επέμβασης για την αποκατάσταση της πρόπτωσης του ορθού.

Ενώ μια αυθόρμητη πρόπτωση είναι προφανής, μπορεί να υπάρξει διαγνωτικό πρόβλημα ανάμεσα σε σημαντική αιμορροϊδοπάθεια και πρόπτωση ορθού. Για να αποδειχθεί η πρόπτωση του ορθού, μπορεί να ζητηθεί από τον ασθενή να σφιχτεί ενώ παρακολουθείται κατά το κάθισμα σε μια τουαλέτα ή μια καρέκλα. Ενώ αυτό μπορεί να είναι κάπως ενοχλητικό για τους ασθενείς, είναι πολύ σημαντικό να γίνει μια ακριβής διάγνωση, καθώς οι θεραπείες της αιμορροϊδοπάθειας και της πρόπτωσης του ορθού είναι πολύ διαφορετικές.

Μια κολονοσκόπηση συχνά είναι απαραίτητη για να αποκλειστεί κάποιος πολύποδας ή μία νεοπλασία πριν από την επιλογή της θεραπείας για την πρόπτωση του ορθού. Η κολονοσκόπηση είναι μια διαδικασία όπου ένα μακρύ, εύκαμπτο  όργανο που ονομάζεται κολονοσκόπιο χρησιμοποιείται για να εξετάσει ολόκληρη το εσωτερικό του κόλου (παχύ έντερο) και του ορθού.

Όταν η διάγνωση παραμένει αμφίβολη, ένα αφοδευσιογράφημα μπορεί να αποκαλύψει το πρόβλημα. Κατά την εξέταση αυτή ο ασθενής υποβάλλεται σε κλύσμα που περιέχει ακτινοσκιερό σκιαγραφικό μέσο και στη συνέχεια λαμβάνονται ακτινογραφίες κατά τη διάρκεια της κένωσης. Περιστασιακά, μπορεί να χορηγηθεί επιπλέον σκιαγραφικό από το στόμα ή από τον κόλπο. Όπως αναφέρθηκε, η πρόπτωση του ορθού μπορεί να εμφανιστεί σε περίπτωση γενικευμένου προβλήματος πυελικού εδάφους. 20 έως 35% των ασθενών με πρόπτωση παρουσιάζουν ακράτεια ούρων, ενώ άλλο ένα 15% των γυναικών έχει σημαντική πρόπτωση στον κόλπο (αίσθημα εξογκώματος στον κόλπο). Αυτά τα επιπρόσθετα προβλήματα μπορεί επίσης να αποδειχθούν σε αφοδευσιογράφημα και μπορεί να απαιτούν χειρουργική επέμβαση, που συνήθως αφορά την παρέμβαση και άλλων χειρουργικών ειδικοτήτων κατά τη χειρουργική αποκατάσταση της πρόπτωσης. Είναι σημαντικό ότι, εάν αυτά τα επιπρόσθετα θέματα δεν αντιμετωπιστούν κατά την αποκατάσταση της πρόπτωσης του ορθού, τα συμπτώματα που σχετίζονται με αυτά τα προβλήματα μπορεί να επιδεινωθούν.

Όπως αναφέρθηκε, πολλοί ασθενείς θα παρουσιάσουν πρόπτωση ορθού σε περίπτωση χρόνιας δυσκοιλιότητας. Ανάλογα με τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων, ένας ασθενής μπορεί να χρειαστεί να υποβληθεί σε μια μελέτη διέλευσης για να αξιολογηθεί η ικανότητα του παχέος εντέρου να προωθεί το περιεχόμενο. Μια μελέτη διέλευσης περιλαμβάνει την κατάποση μιας κάψουλας που περιέχει πολλαπλούς δείκτες που θα απεικονιστούν σε μια ακτινογραφία κοιλίας. Ένας αριθμός ακτινογραφιών λαμβάνονται στη συνέχεια σε μια περίοδο πέντε ημερών για να απεικονιστεί πώς κινείται η κάψουλα μέσω του λεπτού και του παχέος εντέρου, που αναφέρεται ως “χρόνος διέλευσης”. Οι ασθενείς που παρουσιάζουν ασυνήθιστα μεγάλο χρόνο διέλευσης μπορεί να ωφεληθούν από την εκτομή μέρους ή, λιγότερο πιθανό όλου, του παχέος εντέρου κατά την αποκατάσταση της πρόπτωσης.

Τι συμβαίνει αν ο ασθενής επιλέξει να μην αντιμετωπίσει την πρόπτωση ορθού;

Εάν ένας ασθενής έχει εκτιμηθεί από ένα χειρουργό που είναι εξοικειωμένος με τη διάγνωση και τη θεραπεία της πρόπτωσης και έχει διαγνωστεί με πρόπτωση ορθού, θα μπορούσε ενδεχομένως να επιλέξει να μην κάνει τίποτα γι ‘αυτό. Οι ασθενείς που επιλέγουν να μην αντιμετωπίσουν το πρόβλημα θα πρέπει να αναμένουν ότι η πρόπτωση τους πιθανόν θα αυξηθεί με την πάροδο του χρόνου και ότι το ορθό θα προπίπτει ευκολότερα (μπορεί να εμφανίζεται απλώς σε όρθια θέση). Εάν ένας ασθενής επιλέξει να καθυστερήσει τη θεραπεία για παρατεταμένο χρονικό διάστημα, θα πρέπει να γνωρίζει ότι όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα η πρόπτωση παραμένει χωρίς αντιμετώπιση, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα εμφάνισης μόνιμων προβλημάτων ακράτειας κοπράνων, καθώς ο πρωκτικός σφιγκτήρας διατείνεται συνεχώς και η πιθανότητα νευρικής βλάβης αυξάνεται επίσης. Το χρονικό διάστημα που θα μεσολαβήσει έως να εμφανιστούν αυτές οι διαφοροποιήσεις είναι ευρέως μεταβλητό και διαφέρει από άτομο σε άτομο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η πρόπτωση είναι πολύ μικρή ή ο ασθενής είναι πολύ ευπαθής για να υποβληθεί σε επέμβαση. Σε αυτές τις περιπτώσεις, συντηρητικά μέσα όπως ειδικά εσώρουχα μπορούν να εμποδίσουν την επαναλαμβανόμενη πρόπτωση του ορθού.

Αν δεν αντιμετωπιστεί, η πρόπτωση ορθού δεν εξαλλάσσεται σε κακοήθεια.

Χειρουργική Για Πρόπτωση Ορθού

Υπάρχουν δύο γενικές προσεγγίσεις στη χειρουργική για την πρόπτωση του ορθού – διακοιλιακές επεμβάσεις (μέσω της κοιλιάς) και περινεϊκές επεμβάσεις (από τον πρωκτό). Και οι δύο προσεγγίσεις στοχεύουν να εμποδίσουν την επανεμφάνιση της πρόπτωσης και συνήθως έχουν ως αποτέλεσμα σημαντική βελτίωση της ποιότητας ζωής.

Η επιλογή του είδους της χειρουργικής επέμβασης εξαρτάται από παράγοντες που αφορούν τόσο τον ασθενή όσο και την επέμβαση. Οι παράγοντες του ασθενούς περιλαμβάνουν την ηλικία, το φύλο, τη λειτουργία του εντέρου, την εγκράτεια, τις προηγούμενες χειρουργικές επεμβάσεις και τα συνοδά νοσήματα του ασθενούς. Οι παράγοντες που αφορούν την επέμβαση περιλαμβάνουν την έκταση της πρόπτωσης, την επίδραση της χειρουργικής επέμβασης στη λειτουργία του εντέρου και την ακράτεια, τα ποσοστά επιπλοκών, τα ποσοστά υποτροπής και την εμπειρία του χειρουργού.

Η πλειοψηφία των χειρουργών θα συμφωνούσε ότι εάν ένας ασθενής είναι ικανός υποψήφιος για χειρουργική επέμβαση, η κοιλιακή προσέγγιση μπορεί να έχει περισσότερες πιθανότητες για μια μακροπρόθεσμη επιτυχή αποκατάσταση της πρόπτωσης ορθού. Η περινεϊκή προσέγγιση είναι συχνά καλύτερη επιλογή για πολύ ηλικιωμένους ασθενείς ή για ασθενείς με πολύ σοβαρά συνοδά νοσήματα, εκτός από την πρόπτωση ορθού. Μπορεί επίσης να εξεταστεί το ενδεχόμενο περινεϊκής προσέγγισης σε νεαρούς άνδρες, καθώς υπάρχει μικρή πιθανότητα (1-2%) να προκληθεί σεξουαλική δυσλειτουργία λόγω νευρικού τραυματισμού κατά τη διάρκεια της παρασκευής στην πύελο που συμβαίνει κατά τη διάρκεια μιας κοιλιακής προσέγγισης. Ενώ αυτό είναι πολύ ασυνήθιστο, θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά τη λήψη αποφάσεων σχετικά με τον τύπο χειρουργικής επέμβασης. Νεαροί άνδρες ίσως θα πρέπει να εξετάσουν ενδεχόμενη φύλαξη σπέρματος πριν από την επέμβαση, για την πολύ σπάνια περίπτωση να έχουν σεξουαλική δυσλειτουργία μετά το πέρας αυτής.

Οι χειρουργικές επεμβάσεις για την πρόπτωση του ορθού μπορούν να πραγματοποιηθούν υπό διάφορους τύπους αναισθησίας. Ο ασθενής και ο χειρουργός μπορούν να αποφασίσουν τι είναι κατάλληλο για τον εκάστοτε ασθενή ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες του. Οι πιθανές επιλογές περιλαμβάνουν:

Γενική αναισθησία (ασθενής σε βαθύ ύπνο με τοποθέτηση “σωλήνα αναπνοής”)

Ραχιαία αναισθησία (παρόμοιο με μια επισκληρίδιο ένεση κατά τη διάρκεια του τοκετού)

Ένας συνδυασμός ενδοφλέβιων χαλαρωτικών φαρμάκων και τοπικής αναισθησίας (φαρμάκου που «μουδιάζει» την περιοχή) που εγχύεται γύρω από τον πρωκτό μετά τη χορήγηση των χαλαρωτικών φαρμάκων. Αυτό ονομάζεται παρακολουθούμενη αναισθησία με περιπρωκτικό block.

Διακοιλιακές Προσεγγίσεις

Διακοιλιακή ορθοπηξία με πιθανή κολεκτομή:

Οι περισσότερες διακοιλιακές τεχνικές περιλαμβάνουν πραγματοποίηση μιας τομής στην κάτω κοιλιακή χώρα και διαίρεση των χαλαρών συνδέσμων του ορθού με τα τοιχώματα της πυέλου μέχρι το πυελικό έδαφος. Έπειτα πραγματοποιείται μια ορθοπηξία, κατά την οποία το ορθό έλκεται προς τα πάνω και καθηλώνεται στο ιερό οστό (οπίσθιο τμήμα της λεκάνης) με διάφορους τρόπους. Ανάλογα με την προτίμηση του χειρουργού, το ορθό μπορεί να συρραφεί απευθείας στο ιερό με ράμματα ή μπορεί να τοποθετηθεί ένα προσθετικό υλικό (πλέγμα). Ανεξάρτητα από την συγκεκριμένη τεχνική που χρησιμοποιείται, ο σκοπός είναι να παραμείνει το ορθό στην κατάλληλη θέση μέχρις ότου δημιουργηθεί ουλώδης ιστός για να καθηλωθεί. Συνολικά, και οι δύο αυτές τεχνικές αποφέρουν πολύ καλά αποτελέσματα, με υποτροπή της πρόπτωσης να εμφανίζεται σε περίπου 2-5% των περιπτώσεων.

Όταν οι ασθενείς αναφέρουν ιστορικό χρόνιας δυσκοιλιότητας, η αφαίρεση ενός τμήματος του παχέος εντέρου μπορεί να συμπεριληφθεί στην επέμβαση σε μια προσπάθεια βελτίωσης της λειτουργίας του εντέρου. Το μέγεθος του τμήματος του κόλου που αφαιρείται καθορίζεται από τη σοβαρότητα της δυσκοιλιότητας και μπορεί να εξαρτηθεί από τα αποτελέσματα της προηγουμένως περιγραφείσας μελέτης διέλευσης παχέος εντέρου. Είναι ενδιαφέρον ότι, σε ασθενείς με ακράτεια κοπράνων πριν από τη χειρουργική επέμβαση, αυτό το σύμπτωμα βελτιώνεται σε περίπου 35% των ασθενών, ακόμη και με την εκτομή μέρους του παχέος εντέρου. Αυτή η βελτίωση εμφανίζεται συχνά εντός 2 έως 3 μηνών.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι αν και η πρόπτωση μπορεί να αποκατασταθεί, η λειτουργικότητα (ακράτεια ή δυσκοιλιότητα) μπορεί να μην βελτιωθεί πάντα. Σε μικρό αριθμό περιπτώσεων, μια πιθανή επιπλοκή της διακοιλιακής ορθοπηξίας είναι η εμφάνιση νέας ή επιδεινούμενης δυσκοιλιότητας. Μετά την ορθοπηξία, το 15% των ασθενών θα εμφανίσουν δυσκοιλιότητα για πρώτη φορά και τουλάχιστον οι μισοί από εκείνους που είχαν δυσκοιλιότητα πριν από τη χειρουργική επέμβαση θα επιδεινωθούν. Δεν είναι σαφές σε τι οφείλονται τα ευρήματα αυτά. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν ίνες, υγρά και μαλακτικά κοπράνων στη ρύθμιση της δυσκοιλιότητας μετά από αποκατάσταση πρόπτωσης ορθού οποιουδήποτε τύπου. Περιστασιακά, μπορεί να χρειαστούν ήπια καθαρτικά προσωρινά μετά τη χειρουργική επέμβαση. Σε μερικούς ασθενείς μπορεί να αναφερθεί σεξουαλική δυσλειτουργία μετά από εκτεταμένη παρασκευή στην πύελο η οποία περιλαμβάνεται σε αυτή τη χειρουργική επέμβαση.

Ελάχιστα επεμβατική ορθοπηξία με πιθανή κολεκτομή

Ελάχιστα επεμβατικές τεχνικές όπως η λαπαροσκόπηση ή η ρομποτική χειρουργική, χρησιμοποιούνται σε ορισμένα κέντρα με ανάλογη επιτυχία με τις παραδοσιακές διακοιλιακές επεμβάσεις. Η λαπαροσκόπηση αναφέρεται στη χρήση μικρών τομών μέσω των οποίων ο χειρουργός μπορεί να τοποθετήσει κάμερα και χειρουργικά εργαλεία, επιτρέποντάς του να πραγματοποιήσει τις ίδιες επεμβάσεις που περιγράφονται παραπάνω για διακοιλιακές προσεγγίσεις.

Η ρομποτική προσέγγιση χρησιμοποιεί παρομοίως μικρότερες τομές για την εκτέλεση της διακοιλιακής επέμβασης με τη βοήθεια ενός ρομπότ. Σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις, η επέμβαση που πραγματοποιείται είναι ίδια με την ανοιχτή προσέγγιση, μόνο μέσω μικρότερων τομών και με τη βοήθεια κάμερας. Τα πιθανά οφέλη μιας λαπαροσκοπικής προσέγγισης περιλαμβάνουν λιγότερο πόνο, μικρότερη παραμονή στο νοσοκομείο και συντομότερη επιστροφή σε πλήρη δραστηριότητα και εργασία. Τα ποσοστά επιπλοκών φαίνεται να είναι χαμηλότερα από ότι στις ανοικτές επεμβάσεις και τα ποσοστά υποτροπής φαίνεται να είναι ίδια με αυτά των ανοικτών επεμβάσεων (λιγότερο από 5%). Δεν έχουν όλοι οι χειρούργοι την πείρα ή την εξειδίκευση για να πραγματοποιήσουν αυτές τις επεμβάσεις και, ως εκ τούτου, μπορεί να μην είναι διαθέσιμες σε όλα τα κέντρα.

Περιναϊκές Προσεγγίσεις

Θεωρείται γενικά ότι η περινεϊκή προσέγγιση έχει ως αποτέλεσμα λιγότερες επιπλοκές και πόνο, με μειωμένη διάρκεια παραμονής στο νοσοκομείο. Αυτά τα πλεονεκτήματα μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν ότι αντισταθμίζονται από υψηλότερα ποσοστά υποτροπής. Τα πιο πρόσφατα δεδομένα είναι ωστόσο ασαφή σε αυτό το σημείο και μια σωστή περινεϊκή επέμβαση μπορεί να αποδώσει καλά μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.

Περινεϊκή ορθοσιγμοειδεκτομή

Η πιο συνηθισμένη περινεϊκή προσέγγιση αναφέρεται συχνά ως περινεϊκή ορθοσιγμοειδεκτομή ή “επέμβαση Altemeier”, η οποία πήρε το όνομά της από τον χειρουργό που την έκανε γνωστή. Αυτή η προσέγγιση στη χειρουργική αποκατάσταση της πρόπτωσης ορθού γίνεται μέσω του πρωκτού, χωρίς κοιλιακή τομή. Στο χειρουργείο, προκαλείται επί τούτου η πρόπτωση του ορθού, το οποίο στη συνέχεια διαιρείται. Το επιπλέον ορθό και παχύ έντερο έλκεται προς τα κάτω και έξω από το σώμα. Πραγματοποιείται εκτομή του ορθού και του παχέος εντέρου, με το υπολειπόμενο κόλον να έλκεται προς τα κάτω και να συρράπτεται με τον πρωκτό. Η έλλειψη κοιλιακής τομής, ο ελάχιστος πόνος και η βραχύτερη παραμονή στο νοσοκομείο καθιστούν αυτή τη διαδικασία ελκυστική επιλογή για κατάλληλους ασθενείς.

Οι ασθενείς που υποβάλλονται σε περινεϊκή ορθοσιγμοειδεκτομή τείνουν να είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία και με σοβαρότερα ιατρικά προβλήματα από εκείνους που υποβάλλονται σε διακοιλιακή αποκατάσταση. Επιπρόσθετα, οι ασθενείς με μικρή πρόπτωση ή οι ασθενείς με περισφιγμένη πρόπτωση (το ορθό δεν ανατάσσεται στη θέση του) όπου υπάρχει ανησυχία για ένα μη βιώσιμο (ή “νεκρό”) ορθό, μπορεί να χρειαστεί να υποβληθούν σε αυτήν την επέμβαση, παρότι ιατρικά θα μπορούσαν να υποβληθούν σε διακοιλιακή επέμβαση. Τα ποσοστά υποτροπής έχει καταγραφεί ότι είναι πολύ υψηλότερα (> 10%) από τις διακοιλιακές προσεγγίσεις (2-5%). Τα ποσοστά επιπλοκών κυμαίνονται από 5-24% και περιλαμβάνουν αιμορραγία ή διαφυγή από την αναστόμωση στην πύελο και πυελική φλεγμονή. Η ακράτεια κοπράνων μπορεί να είναι ένα μεγαλύτερο πρόβλημα μετά από αυτή τη διαδικασία σε σύγκριση με την διακοιλιακή ορθοπηξία, αν και οι περισσότεροι ασθενείς είχαν προϋπάρχουσα ακράτεια. Ο ρόλος του ορθού είναι να χρησιμεύει ως δεξαμενή για να κρατάει το περιεχόμενο και αυτή η επέμβαση αφαιρεί το ορθό. Αυτό αφήνει το παχύ έντερο να αναλάβει το ρόλο του ορθού, και ίσως να μην είναι δυνατόν να κρατήσει το περιεχόμενο τόσο αποτελεσματικά όσο το ορθό. Μπορεί να πραγματοποιηθεί πλαστική αποκατάσταση των ανελκτήρων για την καταπολέμηση αυτού του προβλήματος. Αυτή η αποκατάσταση γίνεται ταυτόχρονα με την περινεϊκή ορθοσιγμοειδεκτομή και αφορά “σύσφιξη” των μυών του πυελικού εδάφους με τη συμπλησίαση κάποιων εξ αυτών με ραφές. Αυτό φαίνεται να συμβάλλει στην εγκράτεια των κοπράνων σε περίπου τα δύο τρίτα των ασθενών.

Βλενογοννική εκτομή ορθού (επέμβαση delorme)

Περιστασιακά, ένας χειρουργός μπορεί να επιλέξει μια περινεϊκή επέμβαση λιγότερο εκτεταμένη από μια περινεϊκή ορθοσιγμοειδεκτομή. Η επέμβαση Delorme δεν αφορά εκτομή πλήρους πάχους, όπως περιγράφεται στην περινεϊκή ορθοσιγμοειδεκτομή. Αντ ‘αυτού, η εσωτερική επένδυση του ορθού διαχωρίζεται από τον μυ και αφαιρείται. Οι μύες του ορθού στη συνέχεια διπλώνονται και ράβονται με τον εαυτό τους (πτυχώνονται) για να αναταχθεί η πρόπτωση. Αυτή η επέμβαση μπορεί να είναι κατάλληλη για τη διόρθωση μιας μικρής πρόπτωσης ή εάν η πρόπτωση είναι ολικού πάχους αλλά δεν συμμετέχει ολόκληρη η διάμετρος του ορθού, όπου μπορεί να είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί μια περινεϊκή ορθοσιγμοειδεκτομή. Η ακράτεια βελτιώνεται σε 40-50% των ασθενών μετά από αυτή την επέμβαση.

Το φάσμα των επιπλοκών είναι αρκετά ευρύ στις διάφορες σειρές  (0-76%) και οι περισσότερες οφείλονται σε προϋπάρχοντα ιατρικά προβλήματα. Οι επιπλοκές που σχετίζονται με τη χειρουργική επέμβαση είναι η αιμορραγία, η διαφυγή από την αναστόμωση και η εμφάνιση στένωσης του πρωκτού. Τα ποσοστά υποτροπής της πρόπτωσης (6-26%) φαίνεται να είναι υψηλότερα απ’ ό, τι στην περινεϊκή ορθοσιγμοειδεκτομή.

Ερωτήσεις Για Τον Χειρουργό

Χρειάζομαι χειρουργική επέμβαση;

Ποιες είναι οι επιλογές μου για τη χειρουργική επέμβαση;

Ποιες επιλογές έχω για την αναισθησία για τη χειρουργική επέμβαση;

Τι θα πρέπει να περιμένω μετά τη χειρουργική επέμβαση;

Πώς σκοπεύετε να αντιμετωπίσετε τον πόνο μου μετά τη χειρουργική επέμβαση;

Τι θα συμβεί αν δεν θέλω κάποια θεραπεία για την πρόπτωση ορθού;